Sina's Reviews > آونگ فوکو

- چرا واکسن نزنم؟!
+ چون همش دروغه. همش بازی ذهنته. همین الآن کلی از کسایی که واکسن زدن دارن می‌میرن. ولی تلویزیون هیچوقت نشون نمیده. خدا عذابشونو زیاد کنه که مردمو اینجوری دارن می‌کُشن.
- کیا مردمو میکشن؟
+ همشون. همین دبلیو اچ اوی کثافت داره مردمو می‌کشه.
- چرا باید بخوان که مردمو بکشن؟
+ چون رئیسش یهودیه. مگه نمیدونستی؟
- به فرض که باشه. خب که چی؟!
+ خب که چی؟!! حرفایی میزنیا. همه یهودیا خودشونو نژاد برتر میدونن. میخوان فقط خودشون زنده بمونن. بقیه رو هم بکشن. کرونا و همه این دستانا زیر سر همین پدرسوخته ‌هاست.
- آها
طرز تهیه سه عدد رائفی‌پور، اما از نوع باحالش
آونگ فوکو سومین کتاب و احتمالا حجیم‌ترین کتابی هست که از امبرتو اکو می‌خونم. شاید در نگاه اول کتاب درمورد تئوری توطئه باشه. درمورد این که چجوری ممکنه آدم به جایی برسه که بجای لذت بردن از اون‌ها، باورشون می‌کنه. ولی به نظر من قضیه فقط به همینجا ختم نمیشه. اکو فقط درمورد اعتقاد به تئوری توطئه حرف نمیزنه. به طور کلی درمورد هر اعتقادی حرف میزنه. اینکه چجوری ما ایمان قلبی پیدا می‌کنیم به داستان‌هایی که شاید خودمون از سر شوخی برای این و اون تعریف بکنیم. اینکه چجوری کمبود‌هایی که تو زندگی داشتیم منجر میشه به این که سعی کنیم تا اون کمبود‌ها رو با باورهامون پر کنیم.

و اما خود داستان: سه ویراستار که مغزشون از حجم اطلاعات ذخیره‌شده و بعضا بی‌مصرف داره میترکه و هیچوقت فرصت نشده که این اطلاعات رو جای خاصی استفاده کنن. اما حالا فرصت پیش اومده و تو محفل خودمونی که دارن شروع میکنن با این اطلاعات بازی کنن و ربطشون بدن بهم و عملا تاریخ رو از نو بازنویسی کنن. همه چیز هم از ماجرا شوالیه‌های معبد شروع میشه، چه شروعی بهتر از این برای ساخت یک تئوری توطئه. (و خداوندا...چرا این معبدی‌ها هیچوقت تکراری نمیشن؟! همیشه خدا، اگه تا ابد هم بدوشنشون بازم جذابن برام.)

برخلاف دوتا کتاب قبلی که از اکو خوندم، این کتاب چندان پلات قوی نداشت. در واقع اصلا پلات محور نبود. چون تقریبا 70 درصد کتاب حول این میچرخه که این سه نفر چجوری رسیدن به اون تئوری توطئه‌ای که خودشون تمام و کمال ساختنش. بخاطر همین اواسط داستان خیلی کند پیش میره و ممکنه خسته کننده بشه. بخش زیادی از این صفحات هم که... اکو به اکوترین حالت خودش میرسه. بمباران اطلاعات و رفرنس‌هایی که اگه بخواید هرکدوم رو تک به تک برید و جستجویی تو ویکیپدیا بکنید، زمانی که صرفش میشه تقریبا برابره با زمانی که صرف خود کتاب میشه. البته باید اینم بگم که خیلی جاها اکو به ظاهر داره رفرنس میده، در حالی که نمیده. میگه فلان متن از فلان کتاب، در صورتی که اصلا همچین کتابی وجود نداره.

شاید اگه پایان‌بندی کتاب انقدر خوب پیش نمی‌رفت سه ستاره می‌دادم. چون یجاهایی همون وسطا واقعا حوصلم رو سر می‌برد. در کل این کتاب رو از دوتای قبلی کمتر دوست داشتم و همچنان بائودولینو برای من تو صدر قرار داره. البته این به این معنی نیست که این کتاب کتاب ضعیفیه. اتفاقا خود اکو این کتاب رو بهترین کتاب خودش میدونه. ولی خب من اونا رو بیشتر دوست داشتم. همون میم معروف که میگه:

This is brilliant, but I like this.

در نهایت هم باید بگم که همخوانی این کتاب با علی و بحث هایی که درموردش می‌کردیم جزو بخش‌های جذاب خوندن این کتاب حجیم بود.
پ.ن. : اون دیالوگی که اول نوشتم درواقع بین من و یک شخصی در جریان بود. موقع خوندن این کتاب باز به اهمیت تفکر نقادانه پی بردم. مخصوصا تو این زمان که هر چرت و پرتی رو میشه از هر شبکه ای چه مجازی و چه غیر مجازی شنید. مخصوصا تو این زمان که باور کردن به این خزعبلات میتونه خیلی راحت باعث مرگ آدما بشه. پس تصمیم گرفتم که در سال جاری حداقل یک کتاب درمورد تفکر نقادانه بخونم. پس از کسایی که تا انتها این یادداشت رو میخونن میخوام که اگه منبع خوبی تو این زمینه میشناسید معرفی کنید. ممنون میشم.